Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2009

Σχολείο και οικογένεια. Μπορούν και πρέπει να συνεργάζονται!

πηγή της φωτο:http://www.elassona.com.gr/m_photografies/sxoleia/1/index.php
Πολλοί υποστηρίζουν πως ο ρόλος του εκπαιδευτικού, μετά από εκείνον, βέβαια, του γονέα, είναι ίσως ο δυσκολότερος. Και είναι πράγματι έτσι... Ο δάσκαλος μέσα στο σχολείο, το οποίο αποτελεί μία μικρογραφία του κοινωνικού ιστού, καλείται όχι μόνο να μεταδώσει γνώσεις, αλλά και να βρίσκεται στο πλευρό του μαθητή, να τον συμβουλεύει, να του μεταδίδει μηνύματα, να αποτελεί ο ίδιος ένα υγιές πρότυπο προς μίμηση, να τον επαινεί για τη σωστή του συμπεριφορά (και όχι μόνο για την καλή επίδοση) να αντιλαμβάνεται τις αδυναμίες του και να στέκεται αρωγός στις προσπάθειές του, να προλαμβάνει, τέλος,μέσα στα πλάισια του δυνατού, την εμφάνιση κάποιας συμπεριφοράς που αποκλίνει από αυτό που θεωρούμε πρέπουσα ή σωστή.
Στην προσπάθειά του ο δάσκαλος να ανταπεξέλθει στον παιδαγωγικό του ρόλο έχει ως σύμμαχο τις τυχόν παιδαγωγικές γνώσεις του ή τα λιγοστά, δυστυχώς, προγράμματα επιμόρφωσης (σεμινάρια, ημερίδες, συνέδρια) με αντικείμενο τα προβλήματα συμπεριφοράς στη σχολική τάξη (το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο από τον Ιανουάριο του 2006 ξεκίνησε έναν κύκλο σεμιναρίων που αφορούσαν σε αυτό το θέμα [βλ.www.pi-schools.gr/programs/sxoltaxi/index.php, καθώς ομολογουμένως τα περισσότερα σεμινάρια αναφέρονται στο γνωστικό αντικείμενο. Το ανοικτό ίδρυμα εκπαίδευσης κινείται , επίσης, προς αυτήν την κατεύθυνση. βλ.www.aiecollege.gr/seminars.asp
Πρέπει, όμως, ο εκπαιδευτικός να είναι μόνος; Τί ρόλο μπορεί να παίξει η οικογένεια; Πρέπει να είναι ξεκομμένη από το σχολείο ή συνεργάτης του; Η απάντηση, βέβαια, είναι συνεργάτης και αρωγός. Η οικογένεια πρέπει να βρίσκεται σε συνεχή επικοινωνία με το σχολείο και το αντίστροφο. Οι γονείς πρέπει να είναι εκείνοι, που απαλλαγμένοι από ταμπού, δισταγμούς, φοβίες, θα ενημερώσουν τον εκπαιδευτικό για τα τυχόν προβλήματα, με τα οποία έρχεται αντιμέτωπο το παιδί τους, έτσι, ώστε στη συνέχεια να μπορούν να ζητήσουν τη βοήθειά τους και την ιδιαίτερη ή όχι μεταχείριση των παιδιών τους. Για να επιτευχθεί, όμως, κάτι τέτοιο, βασική προϋπόθεση αποτελεί η παρουσία και όχι η απουσία (όπως συνήθως παρατηρείται) της οικογένειας, πόσο μάλλον τώρα που χαρακτηριστικό των καιρών μας είναι όχι μόνο τα ολοένα αυξανόμενα προβλήματα μάθησης (δυσλεξία, υπερκινητικότητα), αλλά και τα προβλήματα συμπεριφοράς, πολλά από τα οποία συνδέονται άμεσα ή έμμεσα με αντίστοιχα προβλήματα της οικογένειας.

Δεν υπάρχουν σχόλια: